niedziela, 20 września 2009

Królowa Dziewica ( The Virgin Queen)


Akcja:1554-1603, Anglia
Fabuła: Na tle widowiskowych biografii Elżbiety I w reżyserii Shekhara Kapura , ta skromna produkcja BBC wypada dosyć blado. Zamiast fajerwerków rodem z Hollywood otrzymujemy dzieło bliższe konwencji teatru telewizji . Mimo, iż film w wielkim skrócie przedstawia panoramę Anglii pod rządami Elżbiety , przede wszystkim koncentruje się na jej dość niejasnych związkach z hrabią Leicester i hrabią Essex. To właśnie w relacjach z tymi mężczyznami najpełniej wyraża się charakter Elżbiety: jej kapryśne usposobienie, kokieteria, próżność, ale i niepewność. Jej niechęć do małżeństwa tłumaczy się na ogół urazem z dzieciństwa , gdy była świadkiem tragicznego upadku najpierw swej matki, a póżniej również macochy. To właśnie po egzekucji tej ostatniej, Katarzyny Howard miała przysiąc,iż nigdy nie wyjdzie za mąż.
Lęk zaszczepiony przez ojca -tyrana ma swoje uzasadnienie w nauce psychologii, ale pewnie nie mniej ważne były względy polityczne. Kobieta na tronie nie wydawała się w szesnastowiecznej Europie zjawiskiem naturalnym. Oczekiwano, iż odpowiedzialność za prawowanie władzy przejmie jej mąż. Tak było w przypadku siostry Elżbiety, Marii Tudor, która znaczną część swej władzy scedowała na wielbionego małzonka,Filipa. Wizja dzielenia się tronem musiała być Elżbiecie nieznośna. Podobnie jak możliwość śmierci w połogu, która mogłaby skończyć się przejściem korony w obce ręce.
Elżbieta stała się ,więc więźniem własnych obsesji i bezlitosnej racji stanu.
Bohaterowie: Elżbieta I , jak żadna inna postać historyczna ma szczęście do swych filmowych wcieleń. Nie tylko grały ją wielkie damy ekranu, jak Bette Davis, Glenda Jackson, Helen Mirren, czy ostatnio Cate Blanchett , ale i potrafiły one wydobyć ze swych ról charyzmę, która cechowała pierwowzór. Anne Marie Duff zasłużyła, by zaliczyć ją w poczet najlepszych odtwórczyń królowej. Jej kreacja odbiega od ikonicznego wizerunku Gloriany, majestatycznej monarchini rzucającej na kolana swych wrogów. Twórcy nie wahali się pokazać Elżbietę w upokarzających sytuacjach, jak wtedy, gdy Essex widzi ją na wpół obnażoną, odpychającą, niemalże łysą, lub gdy dwórki naśmiewają się z jej starczych dziwactw. Królowa jest w tym filmie na wskroś ludzka. Ma watpliwości, nie zawsze postępuje słusznie, boi się okazywania uczuć, bywa głupio uparta i śmieszna, ale to wcale nie umniejsza jej wielkości. Zwłaszcza, gdy uświadomimy sobie, że ta drobna, uparta kobieta przez 45 lat panowania uczyniła ze swego królestwa potęgę.
Kostiumy: Przeciętne. Niezbyt wierne realiom, ale w sumie nie rażące anachronizmami. Główny zarzut to ich jednolitość. Rządy Elżbiety trwały 45 lat i były świadkiem wielu przemian w modzie, ale w filmie tego nie widać.
Tło historyczne: W ostatniej scenie filmu mamy okazję zobaczyć pierścień , który Elżbieta miała nosić przez całe swe dorosłe życie. Nie jest to wymysł scenarzysty, ale fakt historyczny, który rzuca nowe światło na osobowość królowej. Złoty pierścień wysadzany diamentami i rubinami zawierał dwie miniatury: samej Elżbiety i jej matki, Anny Boleyn. Choć Anna, stracona, gdy jej córka miała niewiele ponad dwa lata , nie miała bezpośredniej możliwości wywierania wpływu na Elżbietę, pośrednio przyczyniła się do ukształtowania jej osobowości . Elżbieta miała nigdy nie zapomnieć tej bolesnej lekcji polityki.
Ocena: 4/5
Linki:http://www.filmweb.pl/f270539/Kr%C3%B3lowa+dziewica,2005


Brak komentarzy: