niedziela, 16 listopada 2008

Titanic








Akcja: 1912 r.
Fabuła: widowiskowa rekonstrukcja zatonięcia brytyjskiego transatlantyku w czasie jego dziewiczego rejsu z Southampton do Nowego Jorku. Tłem opowieści jest historia tragicznej miłości dziewczyny z wyższych sfer i ubogiego malarza.
Przebój kasowy lat 90 połączył dwa , skrajnie odmienne stylistycznie gatunki filmowe: film katastroficzny i melodramat. Karkołomne przedsięwzięcie odniosło jednak spektakularny sukces, zgarniając 11 statuetek Amerykańskiej Akademii Filmowej. Efekty specjalne robią wrażenie nawet dzisiaj, co w epoce Matrixa , czy Władcy Pierścienia, świadczy o sporej klasie.
Historia miłosna jest obowiązkowo ckliwa i złożona z klisz fabularnych, choć jako nastolatka poświęciłam jej cały album wycinków prasowych.
Bohaterowie: melodramaty są wbrew pozorom gatunkiem filmowym niezwykle wymagającym. Dobra historia miłosna musi znać proporcje; dramat powinien równoważyć sentymentalizm i akcenty romantyczne; humor jest pożądany, ale w umiarkowanych ilościach, gdyż jego nadmiar zamieni delikatny uśmiech w rechot, a melodramat w prostacką komedię romantyczną. Największe wyzwanie stanowi natomiast dla aktorów. Łatwo się tu zbłaźnić, rysunek postaci jest zazwyczaj płaski, zaś akcentowanie romantycznych przeżyć nie pozwala na pogłębienie psychologicznej strony bohaterów.
Kate Winslet i Leonardo DiCaprio stworzyli wspaniały duet. Titanic wywindował ich kariery, ale nie zdołał też zaszufladkować . Oboje zagrali później wiele różnych, lepszych ról, co nie oznacza oczywiście, że gry w filmie Camerona powinni się wstydzić. Na ekranie urzekają młodzieńczą pasją i żywiołowością.
Kostiumy: wspaniałe; zgodne z realiami historycznymi , a więc niezwykle wystawne, wierne stylistyce XIX wieku, ale noszące zapowiedź rewolucji lat 20, kiedy to desperackie pragnienie wolności wyrażane przez bohaterkę filmu, znajdzie potwierdzenie w modzie i stylu.
Tło historyczne: Titanic był jednym z trzech liniowców typu Olympic. Wyrażał typowe dla początku XX wieku zachłyśnięcie się możliwościami techniki. Miał w zamierzeniach być największym i najbardziej luksusowym statkiem na świecie . Zderzenie z górą lodową położyło kres tym planom, majestatyczny Titanic poszedł na dno. Liczba ofiar była przytłaczająca: z 2228 pasażerów zginęło 1523, przeżyło tylko 705. Tego tragicznego bilansu można było uniknąć. Zabrakło jednak wyobraźni: mała liczba szalup ratunkowych; archaiczne przepisy o wymogu oddzielenia pasażerów klasy trzeciej od reszty, wreszcie nadmierna prędkość.
Katastrofa odbiła się szerokim echem na całym świecie. Pod jej wpływem zmieniono przepisy dotyczące bezpieczeństwa; upowszechniono także sygnał SOS.
Ocena: 4/5
Linki:
http://titanic.filmweb.pl/





















środa, 12 listopada 2008

Targowisko próżności (Vanity fair)


Akcja: Anglia, 1815 r.
Fabuła: historia Becky Sharp i jej mozolnej drogi ku wyższym sferom. Urodzona jako córka malarza i francuskiej chórzystki, Becky znajduje się w dolnych rejonach angielskiego społeczeństwa początku XIX wieku. Inteligentna i wyrachowana wkrada sie w łaski rodziny swej przyjaciółki z pensji, Amelii Sedley. Kiedy plan usidlenia jej bogatego brata ponosi klęskę Becky znajduje swe przeznaczenie w majątku Crawleyów, gdzie zatrudnia się jako guwernantka. Jej ciekawa osobowość i zalety towarzyskie pozyskują przychylność niezwykle zamożnej Matildy Crawley. Inne walory Becky odkrywa też spadkobierca fortuny, Rawdon Crawley, który w sekrecie poślubia ukochaną. Wydziedziczony przez oburzoną ciotkę , Rawdon wyrusza na wojnę, a jego ambitna żona obmyśla strategię dostania się w kręgi londyńskiej socjety.
Będący adaptacją powieści Williama Thackeraya , film Miry Nair sporo traci w porównaniu do literackiego pierwowzoru. Oryginalnie " Vanity fair" było ciętą satyrą na społeczeństwo angielskie czasów wojen napoleońskich. Na ekranie złagodzono akcenty parodystyczne, uszlachetniając przy okazji główną bohaterkę. Moim zdaniem, zupełnie niepotrzebnie. Powieściowa Becky jest nieco przerysowaną zołzą: nadmiernie ambitną, drapieżną, nieczułą dla męża i okrutną dla własnego syna , ale przy tym piekielnie inteligentną i dowcipną. Idealny materiał na bohaterkę filmową. Tymczasem Becky , jaka wyłania nam się podczas seansu to mdła, pospolita karierowiczka. Ciężko ją potępić, ale i trudno współczuć.
Bohaterowie: cała galeria ciekawych typów; wiecznie walcząca z losem i pochodzeniem Becky grana , jak na mój gust, nieco zbyt melodramatycznie przez Reese Witherspoon; intrygujący markiz Steyne w rewelacyjnej interpretacji Gabriela Byrne'a; mimoza wcielona , czyli Amelia, odgrywana przez Romolę Garai; poczciwy Rawdon Crawley w wykonaniu Jamesa Purefoy; wreszcie Matilda " mówię jedno, myślę drugie" Crawley grana przez niezawodną Eileen Atkins.
Kostiumy: miłe dla oka, choć nie powalają; podobał mi się styl Becky , gdy wkracza triumfalnie na salony. Jest w nim trochę prowokacji, a nawet wulgarności , co potwierdza zachwyt panów z jednej strony, a pogardę ich mniej efektownych żon z drugiej.
Tło historyczne: wielki nieobecny wielu produkcji kostiumowych spod znaku regencji, wojny napoleońskie, w Vanity fair odzyskują należne miejsce. Konkretnie w postaci jednej , za to niezwykle znaczącej i symbolicznej, bitwy. Bitwy pod Waterloo. Rozegrana 18 czerwca 1815 r. , była ostatnią szansą Napoleona na odzyskanie władzy. Armia francuska starła się z wojskami koalicji, dowodzonymi przez Wellingtona i Blüchera, ponosząc sromotną klęskę. Widmo powrotu cesarza , który pogrążył niemal cała Europę w wojnie, zostało oddalone. Bitwa pod Waterloo legła u podstaw nowego porządku, ustalonego na Kongresie Wiedeńskim, a który określił charakter państw europejskich na kolejne sto lat.
Ocena: 3/5
Linki:
http://www.vanityfairmovie.com/





















poniedziałek, 10 listopada 2008

Żony i córki ( Wives & Daughters)

Akcja: Anglia, 1830 r.
Fabuła: uporządkowane życie Molly Gibson ulega zachwianiu z chwilą, gdy ojciec po kilku latach wdowieństwa postanawia ponownie się ożenić. Dobre intencje pana Gibsona, jak to zwykle w życiu bywa, odniosą skutek przeciwny do zamierzonego. Jego wybranka okaże się fatalną matką dla własnej, rodzonej córki z poprzedniego małżeństwa; dla swej przybranej zaś stanie się przysłowiowym złym duchem.
Film traktuje przede wszystkim o dojrzewaniu Molly. Z naiwnej, niezgrabnej dziewczyny, przeistacza się w świadomą własnych pragnień, atrakcyjną kobietę.
Bohaterowie: filmy kostiumowe spod znaku BBC to już uznana na świecie marka. Świetnie napisane, nakręcone w pięknych plenerach angielskiej wsi, trzymające się wiernie atmosfery epoki, a przede wszystkim znakomicie zagrane.
Strzałem w dziesiątkę było obsadzenie w głównej roli Justine Wadell. Aktorka ta, co potwierdza zresztą jej dorobek artystyczny , jest stworzona do grania w kostiumie. Molly w jej wykonaniu to wdzięczne połączenie niewinności i dobroci z niezależnością intelektualną , której daje wyraz swym zainteresowaniem nauką. Na pierwszy rzut oka wydaje się być typowym dla tego okresu podlotkiem, "gąską", jak nazywa ją czule ojciec. Molly nie jest jednak konwencjonalna.
Inną ciekawą postacią jest jej siostra przyrodnia, Cynthia, osóbka wielkiej urody i małego charakteru. W filmie przypadła jej rola modliszki, zwodzącej mężczyzn obietnicą miłości, której nie potrafi odczuwać. Ten aspekt jej osobowości nie przeszkadza zresztą odczuwać do niej sympatii. Jej niestałość nie ma nic z wyrachowania, jest raczej objawem głębokiego zranienia emocjonalnego, którego przebłyski mamy okazję zobaczyć , gdy opowiada o porzuceniu jej w dzieciństwie przez matkę.
Najbardziej zabawnymi bohaterami są dziedzic Hamley grany przez Michael'a Gambona i Hiacynta Gibson w wykonaniu Francesci Annis. O ile jednak w pierwszym przypadku jest to śmiech serdeczny , w drugim brzmi raczej niedowierzanie, że ktoś może być tak głupi i pretensjonalny. Trudno powiedzieć o niej coś pozytywnego. Egzaltowana snobka, nieczuła matka, przeliczająca śmierć innych na własna korzyść.
Kostiumy: bardzo efektowne; zawsze kojarzyłam ten okres w modzie jako brzydki, po lekkości i wyrafinowaniu czasów regencji nastały szerokie spódnice, karykaturalne bufiaste rękawy, pantalony wystające spod sukien i loki na skroniach. Po tym filmie zmieniłam zdanie. Stroje , szczególnie Cynthii i lady Harriet, obudziły we mnie tęsknotę za modą z przeszłości.
Tło historyczne: akcja filmu rozgrywa się tuż przed uchwaleniem tzw. First Reform Bill z 1832, aktu zmieniającego zasady prawa wyborczego, a w konsekwencji i relacje społeczne. Prawo do głosowania zostało rozszerzone na wszystkich obywateli, których roczny dochód wynosił ponad 10 funtów ( czyli ok. 1/6 społeczeństwa). Wyeliminowano także tzw. zgniłe miasteczka, czyli wyludnione osady, mające swoją reprezentację w parlamencie. Uderzyło to przede wszystkim w arystokrację i bogate ziemiaństwo, które dominowały dotąd na scenie politycznej.
Dokonujące się zmiany społeczne są zasygnalizowane w filmie za pomocą dwóch możnych rodzin: Hamleyów i Cumnorów. Reprezentują oni odchodzący powoli w przeszłość feudalny porządek.
Hamley, szczycący się wielowiekową historią rodu gardzi lordem Cumnor, którego rodzina osiadła w hrabstwie zaledwie dwa wieki temu. Jego syn , ze swym entuzjazmem dla nauki i otwartym umysłem reprezentuje już zupełnie inny świat.
Ocena: 5/5
Linki:
http://www.imdb.com/title/tt0215364/



Dziewczęca Molly w typowej dla siebie, skromnej sukience


Kolacja u Hamleyów. Molly stara się być elegancka

Na ślubie ojca

Molly przeistacza się w damę


Molly w przepieknej sukni balowej

Triumfalny wieczór- Roger Hamley jest pod wrażeniem


Hiacynta


Panna młoda

Czasem mniej znaczy więcej

Cynthia w swoim żywiole

Gorsety i halki

Matka i córka

Światowy wdzięk

Strój podróżny

Ekstrawagancka fryzura niebanalnej lady Harriet

Druhny

Lady Harriet jak zawsze oryginalna

Strój poranny

Amazonka

Lady Harriet triumfuje nad bratem

niedziela, 9 listopada 2008

Ziemia Obiecana

Akcja : Łódź , 1885 r.
Fabuła : trzech przyjaciół, Polak, Żyd i Niemiec, rzucają wyzwanie tytułowej ziemi obiecanej, mając przed sobą jeden cel- zbić fortunę.
Wielość wątków, pełnokrwiste postacie, atmosfera pogoni za marzeniami i unosząca się gdzieś w powietrzu zapowiedź schyłku epoki, czynią ten film jednym z najbardziej energetycznych i epickich w historii polskiej kinematografii.
Bohaterowie : Moryc Welt , Karol Borowiecki, Maks Baum odgrywani kolejno przez Wojciecha Pszoniaka, Daniela Olbrychskiego i Andrzeja Seweryna. Trudno im nie kibicować, choć w swych dążeniach do "zrobienia pieniędzy " potrafią być brutalni, nieuczciwi , a czasem zwyczajnie podli.
Szczególnym sentymentem darzę osobę Moryca. W interpretacji Pszoniaka to istny wulkan energii. Jest zabawny i przerażający jednocześnie; ma w sobie dziecięcy entuzjazm , który z czasem przerodzi się w drapieżność .
Pozostali bohaterowie są już bardziej powściągliwi, ale spokój Maksa , wynikający z jego pewnej szlachetności , nawet melancholii nie przypomina rezerwy w zachowaniu Karola. Ten odrzucił tradycje, w których go wychowano, zerwał z ciężarem swego szlacheckiego pochodzenia w poczuciu słuszności swego postępowania. Wydaje się, jakby pieniądze były tylko jednym z motywów jego działań; równie silnie odczuwa on potrzebę określenia siebie na nowo, z dala od dworku, który zgubił się gdzieś w biegu ku współczesności, mając już na zawsze pozostać reliktem przeszłości.
Kostiumy : adekwatne do nieco przerysowanej wizji Łodzi w XIX w.; dominują pstrokate kolory, stroje są przeładowane ozdobami, pióra, koronki , hafty "zdobią" toalety samozwańczych elegantek; w tym szaleństwie jest metoda, tandeta ubioru wpisuje się w krajobraz salonów nowobogackich nabierając swoistego uroku.
Tło historyczne : rzadki w polskim kinie przypadek- zamiast martyrologii narodu polskiego tętniąca życiem opowieść o chciwości, która prowadziła do potęgi o wiele konsekwentniej i pewniej niż utopijne marzenia o niepodległości.
Lata '80 XIX wieku to czas dynamicznego rozwoju Łodzi, która wyrastała na tytułową ziemię obiecaną dla poszukujących pracy, fortuny, kariery. Jednakże dla ówczesnych ludzi, przyzwyczajonych do rolniczego krajobrazu Polski z dworkami, ludnymi wsiami i zaniedbanymi miastami , tak gwałtowne uprzemysłowienie stanowiło szok kulturowy i budziło niepokój. Władysław Reymont, na podstawie książki którego, zrealizowano film, przedstawił Łódź jako monstrum, które pożera robotników i demoralizuje właścicieli fabryk. Był też wyraźnie przerażony wzrostem znaczenia finansjery i kupiectwa żydowskiego, które to sportretował w książce jako stojące moralnie niżej niż polskie. To anachroniczne podejście złagodzono w filmie. Reżyser zrezygnował z naiwnego podziału na dobrych Polaków i złych Niemców, czy Żydów. Zmieniono też zakończenie, które w powieści każe Borowieckiemu przeistoczyć sie w filantropa. Film nie pozostawia złudzeń co do losów trójki przyjaciół. Nadal trzymają sie razem, ale ich ideały zniknęły.
Ocena : 5/5
Linki :
http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/12101


Przyjaciele


Łódzki szyk, czyli Mada Muller

Moryc Welt

Rozczulające zdjęcie . Wypoczynkowe stroje zwalają z nóg

sobota, 8 listopada 2008

Północ Południe ( North & South)

Akcja : Anglia , 1851 r.
Fabuła : całość akcji opiera się na zderzeniu dwóch światów- dostatniego, idyllicznego południa Anglii i surowej, brutalnej północy kraju. Na tle tej dychotomii rodzi sie w bólach miłość dwojga ludzi wywodzących sie z krańcowo różnych środowisk . Margaret jest z początku uosobieniem południa ze swoją ospałością, bujną urodą i dobrocią, choć podszytą naiwnością . Jej antagonista, a zarazem gorący adorator kieruje się zupełnie innymi zasadami. Sprawia wrażenie ponurego i brutalnego, jest stanowczy i uważa okazywanie litości za objaw słabości.
Miłość jest siłą napędową tego filmu, ale nie jest to typowy romans. Dużo miejsca poświęcono zagadnieniom społecznym, takim jak sytuacja robotników, czy rodzący się kapitalizm. Rewolucja przemysłowa, która miała odmienić oblicze Wielkiej Brytanii, a później całego świata została tu przedstawiona w sposób bardzo wyważony. Z jednej strony niesie za sobą cierpienie prostych ludzi, ale z drugiej oznacz postęp i dążenie, by tym właśnie ludziom pomóc.
Intrygę oparto na klasycznym przyciąganiu się przeciwieństw . Scena końcowa zdaje się być zapowiedzią swoistego kompromisu. Pan Thornton okazuje wreszcie swoją wrażliwość , a Margaret przełamuje własne uprzedzenia stając się na moment kobietą interesu.
Bohaterowie : główne role powierzono stosunkowo mało znanym aktorom- Danieli Denby-Ashe oraz Richardowi Armitage. Brak doświadczenia nie przełożył sie jednak na jakość gry. W swoich kreacjach są po prostu fantastyczni. Szczególnie doceniono wykonanie Armitage'a . Stworzył postać wielowymiarową, jego pan Thornton jest pełen sprzeczności- silny na zewnątrz, jest jednocześnie zagubiony i przekonany o własnej niższości . Ma w sobie sporo ciepła i życzliwości, ale dopiero poznanie Margaret przełamie jego opory w ich okazywaniu.
Postać Margaret Hale, zepchnięta nieco w cień przez lawinę zachwytów dla swego filmowego partnera, jest równie intrygująca. Właściwie jako jedyna z bohaterów jest zawieszona między dwiema skrajnościami, nie przynależąc tak naprawdę do żadnego z prezentowanych środowisk. Nie czuje sie dobrze wśród Londyńczyków, którzy są dla niej trochę za bardzo pretensjonalni i zblazowani. Ma silny charakter i jest ciekawa świata , co nie pasuje do sielskiego Helstone . Obrazuje to scena herbatki z nowym pastorem: Margaret nie potrafi zrozumieć jego zachwytu nad prostym życiem bez wątpliwości , wysiłku intelektualnego i jakiegokolwiek postępu.
Milton natomiast wydaje się być dla niej innym krajem, którego zwyczajów nie pojmuje.
Fascynująca jest ewolucja , jaka dokonuje sie w postrzeganiu świata i siebie nawzajem przez tych dwoje. Margaret dojrzewa do wzięcia na siebie odpowiedzialności za swoje życie, a Thornton wyzwala się z pancerza, który nałożyły na niego ciężkie doświadczenia młodości.
Kostiumy: świetnie współgrają z tocząca się akcją. W Londynie i Helstone Margaret nosi pastelowe, delikatne odcienie; w Milton kolory ciemnieją , co ma wymiar praktyczny ( pełne kurzu, sadzy i dymu ulice nie sprzyjają jasnym barwom) i zarazem symboliczny. Tamtejsi fabrykanci, na czele z Thorntonem , noszą się niczym przedsiębiorcy pogrzebowi; schludni, preferujący konserwatywną czerń i uwięzieni w sztywnych krawatach . Jedynym kolorowym akcentem w Milton jest Fanny Thornton, choć w tym przypadku pstrokate stroje mają podkreślić pustkę w jej głowie.
Osobiście najbardziej przypadła mi do gustu suknia Margaret, którą ma na sobie w finałowej scenie. Wygląda w niej świeżo i wiosennie. Trafnym pomysłem był uroczy kapelusz panny Hale, który odbierał twarzy Danieli nieco pulchności, eksponując jej szlachetne rysy.
Tło historyczne: akcja osadzona jest w realiach początku ery wiktoriańskiej; był to niezwykle ciekawy okres w dziejach Wielkiej Brytanii;to co zapowiadało sie na katastrofę, a więc osadzenie na tronie niedoświadczonej nastolatki, przedzierzgnęło się w wielki sukces; echa tych fascynujących czasów docierają także i do bohaterów filmu. Przemiany, których niechcianym świadkiem staje sie w Milton panna Hale, znajdują widowiskowe potwierdzenie w scenie Wielkiej Wystawy. Zorganizowana w Londynie przez królewskiego małżonka Alberta , odniosła niebywały sukces, przyczyniając sie do podniesienia prestiżu kraju na arenie międzynarodowej. Pozwalała także poczuć zwykłym ludziom, którzy prawdopodobnie nigdy nie podróżowali poza granice państwa, czy nawet hrabstwa, wielobarwność świata i poznać najnowsze osiągnięcia człowieka.
W filmie stanowi pretekst dla uświadomienia głównej bohaterce poważania, jakim cieszy się Thornton i zasygnalizowania,że to , czym tak zapalczywie gardziła ("robienie bawełny, której nikt nie chce nosić" ) może mieć głębszy wymiar i niekoniecznie prowadzić tylko do cierpienia.
Ocena: 5/5
Linki:
http://www.bbc.co.uk/drama/northandsouth/





Pan Thornton w typowym dla siebie odzieniu




Margaret w swojej najładniejszej sukni




Przyjęcie u Thorntonów



Twarzowy kapelusz



Dwie skrajności: skromność i pretensjonalność , czyli panna Hale w rozmowie z Fanny Thornton

Margaret w żałobie. Śmierć jest obecna w filmie przez cały czas